Ditët e fundit, një fushatë e zhurmshme në media dhe rrjete sociale ka vënë në qendër të vëmendjes këngëtaren e madhe shqiptare Parashqevi Simaku. Dikur një ikonë e muzikës shqiptare, e njohur për zërin e saj të veçantë, stilin unik dhe interpretimet që mbeten ende në memorien kombëtare, Simaku përfaqëson një epokë të artë të muzikës sonë. Këngë si “E duam lumturinë”, “Një lule”, apo “Dëgjo këngën time” nuk janë thjesht krijime artistike, por simbole të një kohe që ruajnë ende vlerën e tyre përmes brezave. Ajo ishte një artiste që gjithmonë spikaste, duke sjellë elegancë dhe ndjeshmëri të thellë në çdo performancë.
Megjithatë, pas largimit nga Shqipëria në vitet ’90, Parashqevi Simaku përjetoi një periudhë të vështirë në jetën personale. Largimi nga vendi, divorci nga bashkëshorti i saj amerikan dhe ndarja nga djali, për të cilin ajo ende ndjen mall të thellë, janë kapituj të dhimbshëm që i dhanë një goditje të madhe shëndetit të saj emocional dhe mendor. Marrëdhënia me ish-bashkëshortin e saj, një biznesmen i pasur amerikan, dhe ndarja prej tij mbeten detaje të një jete private që nuk duhet të bëhen objekt spekulimesh. Jeta personale është një e drejtë që i përket vetëm asaj.
Zgjedhja e saj për të jetuar në izolim në SHBA, larg syrit të publikut dhe mediave, duhet të respektohet. Çdo njeri, përfshirë një ikonë si ajo, ka të drejtën të zgjedhë si dhe ku ta jetojë jetën e tij. Por izolimi i saj dhe mungesa e kontaktit me Shqipërinë nuk e bëjnë atë më pak shqiptare. Mungesa e praktikimit të gjuhës shqipe është një fenomen që prek mijëra emigrantë, dhe nuk është arsye për ta kryqëzuar apo përjashtuar nga trashëgimia jonë kombëtare.
Fushata e sulmeve në media dhe portalet sensacionale që kërkojnë klikime duke shpërndarë gënjeshtra e përqeshje është një akt i turpshëm dhe i pajustifikueshëm. Në vend që të ndihmojmë një artiste që dikur na dha emocione të paharrueshme, po e dëmtojmë më tej duke i hequr të drejtën për dinjitet. Ky nuk është thjesht një rast individual, por një reflektim i mënyrës sesi trajtojmë figurat tona të shquara kur ato përballen me sfida personale.
Në këtë situatë, veprimi i shpejtë dhe human i Kryetarit të Bashkisë së Kavajës, Fisnik Qosja, dhe i Kryetarit të Këshillit Bashkiak, Rudin Ylviu, meriton falënderime të sinqerta. Duke siguruar një shtëpi dhe pension për këngëtaren, ata kanë treguar se institucionet lokale mund të jenë një model për zgjidhjen e shpejtë dhe dinjitoze të rasteve të tilla. Rudin Ylviu ka pasur një rol kyç në miratimin e vendimeve nga Këshilli Bashkiak, duke siguruar që ndihma të mos mbetet vetëm një premtim, por një realitet i prekshëm. Këto veprime janë një shembull konkret se si mund të ndërhyjmë në kohë për të ndihmuar ata që kanë nevojë pa u përfshirë në spekulime apo publicitet të panevojshëm.
Nga ana tjetër, është e rëndësishme që rastet si ai i Parashqevi Simakut të trajtohen nga institucionet e specializuara. Shërbimet sociale, psikologët dhe organizatat e humanizmit duhet të luajnë një rol më aktiv për të mbështetur njerëzit në situata të ngjashme. Ndihma emocionale dhe psikologjike është po aq e rëndësishme sa ndihma materiale, dhe këto institucione duhet të bashkëpunojnë ngushtë për të siguruar një trajtim të plotë dhe të qëndrueshëm.
Si përfundim, është koha që ta lëmë Parashqevi Simakun të jetojë në qetësi dhe paqe me veten e saj. Ajo meriton të mbetet në kujtesën tonë si një artiste e madhe dhe një pjesë e rëndësishme e kulturës shqiptare, jo si një viktimë e sulmeve mediatike. Historia e saj është një mësim i rëndësishëm për ne si shoqëri – të respektojmë, të ndihmojmë dhe të tregojmë humanizëm në vend të gjykimit dhe sensacionalizmit. Le të kujtojmë atë për zërin e saj të artë dhe për këngët që do të mbeten përherë pjesë e trashëgimisë sonë kulturore.